Class of Coco

Joaquín Rooze
Wanneer je opgroeit tussen twee werelden, betekent dat vaak leren balanceren. Joaquín is geboren in Nederland, maar zijn roots voelen verder weg, ze reiken naar een plek die hij nooit echt heeft gekend. Hij spreekt de taal niet en kan de gerechten van zijn voorouders niet koken. Daarom vroeg hij zich af wat hem nog verbindt met zijn cultuur.

Joaquín vond het antwoord niet in iets groots, maar juist in een alledaagse handeling: het wassen van rijst. Een eenvoudige handeling die generaties lang is doorgegeven, vaak zonder erbij stil te staan waar het vandaan komt. Een ritueel dat hij leerde van zijn moeder, die het op haar beurt van haar moeder leerde en nog vele generaties teruggaat. Rijst wassen is meer dan een voorbereiding op een maaltijd. Het is een stille herinnering aan wie we zijn, zelfs als we dat soms vergeten. 

Joaquín Rooze is een queer maker met Javaanse en Surinaamse roots, actief in fotografie, art direction en grafisch ontwerp. Zijn werk doorbreekt clichés en verkent veelzijdigheid, met beelden die verwonderen en zachtjes tegen de norm aanduwen. Hij nodigt kijkers uit om te zien wat vaak onzichtbaar blijft. 

Yasemin Demirözcan
In het publieke debat en beeldcultuur worden moslimvrouwen vaak gereduceerd tot symbolen van geloof, onderdrukking of emancipatie. Zulke stereotyperende beelden, zowel van buitenaf als binnen de gemeenschap, doen geen recht aan de diversiteit en complexiteit van hun echte levens. 

Met deze doorlopende serie wil Demirözcan verder kijken dan deze beperkte representaties. Door middel van portretfotografie verkent zij hoe moslimvrouwen op hun eigen voorwaarden hun identiteit uitdrukken, via geloof, kleding en zelfpresentatie. Het werk vertelt over de kracht van vrouwen die zich begeven buiten deze opgelegde beelden. ‘We Are Seen, As We See’ opent een gedeelde ruimte, waarin verschil mag bestaan zonder oordeel, en waar gezien worden kan leiden tot meer begrip  

Yasemin Demirözcan is een autodidact fotograaf met een achtergrond in sociologie en visuele antropologie. Haar werk verkent de spanningen en vertalingen binnen diasporische ervaringen en brengt gemarginaliseerde perspectieven naar voren.  

Brunei Deneumostier
‘No soy de aquí, ni soy de allá’ (Ik ben niet van hier, en niet van daar) verkent het leven tussen werelden. Deze doorlopende fotoserie onderzoekt de Latijns-Amerikaanse diaspora en de spanning tussen het omarmen en deconstrueren van cultuur door een queer lens. Ze biedt een intieme blik op queer Latine-personen die ver van hun oorsprong hun identiteit, gemeenschap en gevoel van thuis opnieuw vormgeven. 

Via portretten en verhalen versterkt de serie stemmen van mensen die leven tussen culturen, en zich nergens volledig thuis voelen. Beelden van de natuur, in het bijzonder de halsband parkieten die nu floreren ver van hun oorspronkelijke leefgebied, fungeren als metafoor voor aanpassingsvermogen en veerkracht. Samen vormen deze menselijke en natuurlijke verhalen een groeiend visueel archief van queer Latines in diaspora. Het maakt tederheid, verzet en jezelf heruitvinden zichtbaar en viert het leven in de ‘in-between’.

Brunei Deneumostier is een Peruaans-Braziliaanse kunstenaar en visueel verhalenverteller, gevestigd in Amsterdam. Vanuit haar transcontinentale achtergrond verkent ze thema’s als verbondenheid, dekolonialiteit, queer zichtbaarheid en culturele herovering. 

Asmaa El Moudden
“Where I First Cried” is ontstaan uit een periode van persoonlijke transformatie toen Asmaa haar grenzen, patronen en identiteit opnieuw is gaan bevragen. De serie onderzoekt de dualiteit van de twee werelden waarin zij zich beweegt: haar Marokkaanse achtergrond en haar leven in Nederland. Het is een visuele en persoonlijke verkenning naar thuiskomen bij jezelf, geworteld in het verleden en gericht op heling en toekomst.  

Op intuïtieve wijze legt Asmaa objecten, omgevingen en stilte vast die figureren als spiegel. Zo verwerkt ze rouw en verlies, maar werkt ze ook aan het helen van haar innerlijke kind. De beelden bewegen zich tussen aanwezigheid en afwezigheid, tussen het zichtbare en alles dat onuitgesproken blijft.  

Asmaa El Moudden is een Marokkaanse autodidact fotograaf, geboren in Nederland. Haar werk onderzoekt verbinding, betekenis en de transformaties van identiteit te midden van de ruwe randen van het leven. Vanuit haar afkomst en achtergrond heeft ze een gevoelsmatige manier ontwikkeld om mensen, plaatsen en hun verhalen te zien. 

Hanna ’t Sas
Met de multimedia-installatie ‘In de Stilte Tussen Ons’ onderzoekt Hanna ’t Sas de onzichtbare lagen van trauma, schaamte en herstel. Vanuit een intieme dialoog tussen beeld, geluid en tekst ontstaat een ruimte waarin stilte tastbaar wordt. Het werk verweeft autobiografische fragmenten met universele gevoelens van verlies en veerkracht. Door persoonlijke notities, projecties en fotografie met elkaar te verbinden, nodigt ’t Sas het publiek uit om stil te staan bij wat vaak onuitgesproken blijft. ‘In de Stilte Tussen Ons’ is zowel een rouwproces als een terug vinden van innerlijke kracht. 

Hanna ’t Sas is beeldend kunstenaar en fotograaf. In 2024 studeerde zij af aan de Fotoacademie. In haar werk verkent ze thema’s als verbinding, gezien worden en ruimte innemen. Haar installaties ontstaan vanuit een behoefte om persoonlijke verhalen te delen, en om kwetsbaarheid om te zetten in kracht. 

Ajiri Ogbovoh
‘Lost & Found’ belicht de onzekerheid die je kunt voelen wanneer je zoekende bent naar jezelf. Voor Ajiri kent zelfontdekking geen eindpunt. Telkens wanneer je ervan overtuigd bent jezelf gevonden te hebben, verschijnt er een nieuwe “ik". Het zoeken herhaalt zich hierdoor als een echo. Wie zoekt, vindt zichzelf altijd opnieuw en opnieuw. De fotoserie bespreekt het gevoel van verdwalen en innerlijk thuiskomen. 

Ajiri Ogbovoh is een Nederlands-Nigeriaanse fotograaf die in haar werk ongelijkheid, vooroordelen en maatschappelijke verwachtingen onderzoekt en uitdaagt. Haar beelden vieren authenticiteit en verschillen, met als doel kijkers te raken en te inspireren om zichzelf en anderen volledig te omarmen, zonder oordeel.

Wiaem el Bahri
De fotoserie ‘Fruits of Jannah’ draait om de fruitbomen die in de Koran worden genoemd als de vruchten van het paradijs. Olijven, vijgen, bananen, granaatappels en dadels zijn diep verweven in culturen van het Midden-Oosten en Noord-Afrika, zowel door hun religieuze betekenis als door hun overvloed in de regio. Ze symboliseren de verbinding tussen hemel en aarde, tussen het tijdelijke en het eeuwige. 

Voor Wiaem is deze serie een vorm van toewijding, door hun schoonheid vast te leggen en stil te staan bij de manier waarop die in het alledaagse te vinden is. Vruchten die groeien onder dezelfde zon en dezelfde lucht inademen. ‘Fruits of Jannah’ is een ode aan de schepping, aan dat wat bedoeld is voor de aarde én voor al-Jannah, het paradijs. 

Wiaem el Bahri is een autodidact fotograaf uit Rotterdam. Geïnspireerd door haar Marokkaanse en islamitische achtergrond legt ze verhalen vast over identiteit, herinnering en de diaspora in Nederland. Met haar werk wil ze de rijkdom en diversiteit van haar gemeenschap vieren en anderen inspireren. 

Studio Hans
Met deze installatie onderzoekt Studio Hans de haatliefdeverhouding met haar borsten, waarmee ze zich nooit verbonden heeft gevoeld. 'Hannah’ fungeert als een spiegel in de aanloop van haar drastische borstverkleining. Het toont haar proces, de afstand en het ongemak, maar gaat ook over het nemen van de regie over haar eigen lichaam. 

Hannah Pater, actief onder de naam Studio Hans, maakt fotografische kunst met een feministisch en activistisch karakter. Haar werk onderzoekt vrouwen, lichamen en imperfectie, en legt sociale, politieke en persoonlijke vraagstukken vast via compositie en mise-en-scène. Als autodidact fotograaf combineert ze haar achtergrond in theater met fotografie om krachtige, betekenisvolle beelden te creëren.